W weekend 16-17 stycznia 2016 roku
mieliśmy z moim mężem przyjemność uczestniczyć w Światowej
Wystawie Psów Ras Polskich, która odbyła się w Opolu. Zostaliśmy
zaproszeni na nią z wykładami dotyczącymi weterynarii u gończaków
(-> gończych polskich), które przez wiele lat hodowaliśmy. Tyle
wstępu, teraz sprawozdanie:
Wykłady jak wykłady, było krwiście,
rozrodowo i onkologicznie. Niestety, organizatorzy ostatni nasz
wykład zaplanowali na przerwę obiadową. Po ogłoszeniu przerwy... rozpoczęliśmy wykład o nowotworach. Na szczęście
ostała się grupa zdesperowanych, odpornych na głód, żądnych
wiedzy słuchaczy. Dzięki tak zaplanowanemu programowi, jak już w
końcu dotarliśmy do restauracji, mieliśmy do swojej wyłącznej
dyspozycji wszystkie przygotowane dla gości stoliki i krzesła.
Brakowało tylko sztućców, ale w końcu znalazły się i te.
Przeżuliśmy zimne resztki pozostawione przez stołowników i
poszliśmy pozwiedzać stoiska rozstawione w głównej sali.
Utknęliśmy na pierwszym, poświęconym Stowarzyszeniu Miłośników
Gończego Polskiego. Miło było spotkać grupę prawdziwych
pasjonatów rasy. Po odbyciu weterynaryjno-hodowlano-politycznych
dyskusji postanowiliśmy udać się do naszego hotelu, żeby odpocząć
przed kolacją organizowaną dla VIPów. Jeszcze po drodze umówiliśmy
się "na seksik" z zaprzyjaźnioną hodowczynią (dla
niewtajemniczonych: sztuczne unasiennianie, które w pewnych
okolicznościach jest stosowane w hodowli psów), krótki spacer z
Grynią i już pędziliśmy w kierunku wymarzonego pokoju, w którym
wygodnie mogliśmy wyciągnąć nogi po całodniowych trudach.
I tutaj zaczyna się prawdziwa
przygoda, której nie spodziewałam się nigdy przeżyć. Pensjonat,
który został wybrany dla nas przez organizatorów, zaskoczył nas
swoją niespotykaną atmosferą. Był to przerobiony barak,
pamiętający czasy zgniłej komuny, ale wyposażony w wiele
nowoczesnych akcentów. Pierwsze wrażenie to zapach sterylności.
Taki ostry, kojarzący się z dawnymi szaletami. Nie pozostawiał
żadnych złudzeń odnośnie obecności chorobotwórczych mikrobów.
Wąskie schody i korytarze zaprowadziły nas na drugie piętro, do
pokoju numer 44. Wygoda była rodem z pamiętników Alberta Speera,
który zachwycał się architekturą więzienną jako doskonałą pod
względem praktycznym: wszędzie blisko, wszystko na wyciągnięcie
ręki. Zostaliśmy ulokowani w pobliżu łazienki i kuchenki,
miejsce uprzywilejowane, szczególnie biorąc pod uwagę, że do
naszego kąta przypisani byli też mieszkańcy pozostałych pokoi na
piętrze. Wylanie wody do zlewu wymagało tylko otwarcia drzwi i
wyciągnięcia niezbyt daleko ręki. Z czajnika nie odważyłam się
skorzystać. Myślę, że wszyscy mieszkańcy piętra byli selekcjonowani pod
względem obwodu, ponieważ osoba przekraczająca w pasie 100
centymetrów miałaby duży problem, żeby dostać się do toalety,
nawet bokiem.
W pierwszym odruchu przyszło mi na
myśl dużo niecenzuralnych określeń. Ale z mężem pocieszyliśmy
się myślą, że złe wrażenie zostanie zatarte uroczystą kolacją,
na którą zostały zaproszone wszystkie VIPy Wystawy. No, prawie
wszystkie. Wybrane osoby, które jednocześnie były wystawcami psów,
musiały być nocą izolowane. W dzień nie, ale noc jest w pewnych
kręgach kojarzona z tajemnicą i nieczystym knowaniem, więc
izolacja była konieczna. Na kolację przegryźliśmy rollsy w
niedalekiej knajpce i wróciliśmy do naszego przybytku.
Drugie podejście już nie było tak
zaskakujące jak pierwsze. Nadeszły refleksje. Przypomniały mi się
opowieści mojej Mamy o hotelach robotniczych z lat 70-tych. Prosty
styl, same praktyczne rozwiązania. Praktyczna była nie tylko
bliskość ważnych pomieszczeń. Grubość ścian zapewniała pełną
integrację z pozostałymi mieszkańcami. Wystarczyło, że jedna
osoba włączyła telewizorek (takie zabawne małe monitorki przypominające obrazki), a wszyscy mieszkańcy mogli
śledzić bieżące wydarzenia w Polsce i na Świecie. Jedna osoba
kichnęła, a wszyscy życzyli jej sto-lat. W nocy całe piętro
kibicowało lokatorowi, któremu zapewne zaszkodziła kolacja. Jak w
końcu wydusił co miał do wyduszenia, to brawa nie rozległy się
zapewne tylko dlatego, żeby nie krępować ofiary którejś z
opolskich restauracji. W nocy typowałam płeć osób korzystających
z toalety i stan prostaty u panów na podstawie odgłosów wydawanych
przez strumień moczu. Nad ranem, zanim odważyłam się wytrzeć
nos, zakopałam się głęboko w pościeli, żeby nie prowokować
okrzyków współczucia. W końcu zasnęłam, ale nie na długo, bo
Gryni, towarzyszącej nam gończej, zebrało się na pieszczoty i
postanowiła... wylizać mi stopy, a potem twarz. Jak tylko poczułam
zimny jęzor na moich nogach i zobaczyłam wlepione we mnie smutne
ślepia, westchnęłam i powlokłam się z suką na spacer. Po drodze
spotkałam jeszcze wielkie gołe brzuszysko, na końcu którego
przyczepiony był jakiś mocno owłosiony facet. Łypnął na mnie
groźnie, więc tylko przyspieszyłam kroku. Gwoli uzupełnienia:
nie, nie było to na naszym piętrze, tylko piętro niżej, gdzie
korytarz był nieco szerszy. U nas nie miałby szans...
Niedziela była pełna emocji
wystawowych i sprawozdawczych. Wielu znajomych pozazdrościło nam
tej pełnej przygód nocy, choć znaleźli się tacy, którzy
przebili nasz "pensjonat" domkiem z dziurą w ścianie,
przez którą można było stukać się kieliszkami przy wznoszeniu
toastów.
Na ringu udało się nam nie wygrać,
dzięki czemu mogliśmy nie czekając na koniec Wystawy ruszyć w
stronę domu. Po drodze zajechaliśmy do starego przyjaciela Stasia,
który uraczył nas wspaniałym domowym obiadem. Hitem była sałatka
z czarnej rzepy, warzywa nieco zapomnianego, ale jednego z ulubionych
z czasów mojego dzieciństwa.
W drodze powrotnej przeglądając
katalog wystawowy wspominaliśmy weekendowe atrakcje.
Na pewno Światowa Wystawa Psów Ras
Polskich w Opolu 2016 na długo pozostanie w naszych sercach ;)
Przypadkiem takiego "przeoczenia"
jest nasz pacjent, którego historię chciałam przybliżyć. Jest to
9-letni golden retriever. Grzeczny, zakochany w swojej właścicielce,
zadbany, dopieszczany, przeglądany regularnie kilka razy w tygodniu.
Tydzień temu zaniepokoiła właścicielkę obecność krwi na
jedzonych kulkach. Zaglądnęła do pyska psiakowi i... oniemiała.
Zobaczyła paskudną zmianę obejmującą szczękę i podniebienie
miękkie. Przerażona pojechała do swojej wetki, która odesłała
ją na konsultację do onkologa, dr Mai Ingarden do Przychodni
Weterynaryjnej THERIOS. Na podstawie badania klinicznego i
cytologicznego pani Doktor postawiła wstępne rozpoznanie zmiany
nowotworowej, przypuszczalnie włókniakomięsaka. Pobrane zostały
wycinki do badania histopatologicznego. Ostateczne rozpoznanie
pozwoli ustalić dalsze postępowanie: operacja, czy opieka
paliatywna...
Zastanawiają się Państwo, jak to
możliwe, że właścicielka wcześniej nie zauważyła taka dużej
zmiany. Możliwe? Niestety, możliwe. Jako właścicielka psów wiem,
że dobrze widać to, co jest na dole, a rzadko kiedy widzimy
podniebienie twarde, szczególnie u ruchliwego i radosnego psa. Na
pewno zaniepokoić nas powinien przykry zapach, mlaskanie, trudności
z jedzeniem, czy kropelki krwi widoczne na języku. Wiele zmian w
jamie ustnej zostaje zauważonych w trakcie czyszczenia zębów u
naszych pupili, ale wielu właścicieli nie używa tradycyjnych psich
szczoteczek, tylko stosuje preparaty czyszczące w postaci
smakołyków, czy dodatków do wody. Jedynym rozwiązaniem jest
dokładne planowe przeglądanie psa, na przykład raz w miesiącu.
Skóra, jama ustna, uszy, łapy. Warto przyglądnąć się w trakcie
jedzenia i spaceru. Czy nie ma problemu z kupą, czy oddaniem moczu?
Czy szybciej się męczy? Utyka? Często odpoczywa? Nie bawi się tak
chętnie jak wcześniej? Właściciel najlepiej zna swojego psa /
kota i najłatwiej mu wyłapać niepokojące objawy, które w trakcie
wizyty u weterynarza mogą być niezwykle istotne. 
