Niebezpieczna przygoda Leo

Leo ma niespełna 5 miesięcy. Do niedzieli był radosnym, beztroskim kociakiem. W niedzielę rozpoczął się jego feralny tydzień. Właścicielka zauważyła wymioty i wybrała się do pobliskiej lecznicy weterynaryjnej. Kociak dostał leki i kroplówkę. Niestety, poprawy nie było. Wykonane zostało usg, podobno wszystko było w najlepszym porządku. Kociak jednak czuł się coraz gorzej – był słaby, nie interesował się otoczeniem i szybko tracił masę ciała. Do nas trafił z wystającymi żebrami i kręgosłupem, wyglądający jak zlepek nieszczęść, a do tego pachniał jak... szambo. Wspólnie z właścicielami podjęliśmy decyzję: robimy badania, nawadniamy i operujemy.

Operacja ze względu na zły stan naszego pacjenta była wykonywana w ryzyku, jednak nie było wyjścia. Decyzja okazała się słuszna – jelito czcze Leona okazało się wgłobione, czyli wsunięte w dalszy odcinek jelita i zaklinowane, a jego spora część była objęta martwicą. Doktor Jacek usunął purpurowo-czarny fragment i zszył oba końce.

Noc minęła spokojnie. Kociak początkowo nie reagował na kontrolne badania. Dopiero około 4 nad ranem po raz pierwszy wykazał objawy buntu przeciwko pomiarowi temperatury. Następnego dnia dostał pierwszych kilka kropli wody, którą chętnie wypił. Jutro czeka go pierwszy płynny posiłek. Jak jelita podejmą pracę, w sobotę wróci do domu.

  

"Każdy przypadek wymaga burzy mózgów" - wywiad dla Weterynarii

To już druga sesja okładkowa! Opowiadam o diagnostyce laboratoryjnej, moich zawodowych pasjach i tym, na co ciągle brakuje mi czasu... Zapraszam do lektury.
Artykuł udostępniony za zgodą redakcji "Weterynarii".
Zdjęcia: Maciej Ochman z Bad Company.

Pechowa 13-stka

Trzynasty dzień miesiąca – kto nie zna tego przesądu? Wiele osób najchętniej nie ruszyło by się w ten dzień z domu. Po co kusić los? Gorzej, jak tego akurat dnia trzeba stawić się u lekarza weterynarii ze swoim zwierzakiem. Smutne rozpoznania sypią się jedno po drugim. Tak też było 13 lipca w THERIOSie. Rozpoznania złe, ale może właśnie dzięki tym smutnym diagnozom nasi pacjenci dostaną długie miesiące szczęśliwego, bezbolesnego życia? Albo łatwiej będzie podjąć decyzję o skróceniu cierpienia, gdy nie będzie się już dało opanować bólu...

Pierwsza pacjentka, o której opowiem, to kulejąca na tylne łapki 10-letnia rottweilerka. Pierwsze podejrzenie: dysplazja. Zdjęcie rtg rozwiało wątpliwości – nieoperacyjna liza kości, przypuszczalnie tła nowotworowego. Zastanawiamy się nad paliatywnym zastosowaniem chemioterapii. Niestety, najskuteczniejszej, chirurgicznej metody leczenia kostniakomięsaka nie jesteśmy w stanie zastosować...

Druga pacjentka została przez nas nazwana Baśką. Imię wprawdzie ma inne, ale przez pomyłkę określiłam ją Baśką, więc Baśką już dla mnie pozostanie :) Też sunia, 9-letnia cane corso. Ta ma więcej szczęścia, bo zmiana na łapie wygląda paskudnie, ale mamy wiele możliwości, żeby jej pomóc. Podejrzenie to samo – kostniakomięsak (osteosarcoma), wstępnie potwierdzony cytologicznie. Dla pewności pobraliśmy wycinek kości do badania histopatologicznego. Może pójdzie śladem Sziny i zostawi w tyle książkowe statystyki? W klatce piersiowej i brzuchu brak przerzutów, badania krwi w porządku, biodra zdrowe. 

Ostatnia pacjentka onkologiczna z pechowej „13-stki”, to roczna Kitka. Kilka dni temu źle się poczuła. Lekarka prowadząca stwierdziła płyn w klatce piersiowej i skierowała do THERIOSa na konsultację. Kotka jest ofiarą wirusowej białaczki kotów – choroby zakaźnej, która regularnie zbiera żniwo wśród kotów do piątego roku życia. Jedną z konsekwencji działania wirusa jest chłoniak – złośliwy nowotwór układu chłonnego. Już na zdjęciu rtg widać było charakterystyczny obraz dla postaci śródpiersiowej tego nowotworu. Pobraliśmy do badania płyn. Cytologia potwierdziła wstępne rozpoznanie... Przed wybudzeniem podaliśmy Kitce przez maskę sporą porcję tlenu, żeby poprawić jej komfort życia. Na ostatnim zdjęciu kocica nieświadoma choroby zwiedza stół, na którym oczekuje na pierwszą porcję leków przeciwnowotworowych... 

  Więcej informacji o białaczce kotów, chłoniaku i kostniakomięsaku znajdziesz TUTAJ >>> 

Ciekawi pacjenci PW THERIOS ostatnich dni w zdjęciach rtg

Sesja fotograficzna za nami, ale pacjenci „fotograficzni inaczej” tłumnie odwiedzają Przychodnię Weterynaryjną THERIOS. Zdjęcia rentgenowskie, bo o nich mowa, są jedną z metod diagnostycznych „pierwszego rzutu”. Zmiany kostne, guzy, nieprawidłowy kształt i rozmieszczenie narządów, czy ciała obce, to tylko niewielki wycinek zastosowania rentgenodiagnostyki w weterynarii. Kluczem do sukcesu jest odpowiednie ułożenie pacjenta, dobranie odpowiednich parametrów naświetlenia, a następnie końcowa obróbka cyfrowa otrzymanego zdjęcia. Radiografia cyfrowa daje nam dodatkowo możliwość wykonania wielu pomiarów na poziomie komputera.

Ostatnie dni przyniosły kilka ciekawych radiologicznie przypadków:

1. 7-letnia labradorka Abi z zaawansowaną dysplazją stawów biodrowych. Co ciekawe, sunia nie wykazuje znacznego stopnia objawów klinicznych, a właściciele przyjechali z powodu widocznego usztywnienia zadu w trakcie chodzenia.

2. 3-letni Dżyngis z wrodzoną anomalią palców tylnej łapki. 

3. Ruda – kotka z poporodowym skrętem macicy. Skierowana na pilny zabieg przez lekarza pierwszego kontaktu. 

4. Rizo – nasz pacjent od ponad roku. Zapalenie trzustki, wodobrzusze, a ostatnio torbiele ślinianek. Na pierwszą wizytę przyjechał do nas jako obraz nędzy i rozpaczy. Skrajnie wychudzony, z zanikami mięśni skroniowych, można było uczyć się na nim anatomii układu kostnego. Od kwietnia 2015 roku odwiedzał nas wielokrotnie. W efekcie kondycyjnie wrócił do stanu sprzed choroby. Teraz dokuczają mu… ślinianki – uwidocznione na zdjęciu rtg. Obecnie ślinianki Riza mają się znacznie lepiej po zastosowaniu fizjoterapii (dostępna w PW THERIOS!).

5. Prywatna stopa – zmiażdżona przez końskie kopyto. Na szczęście kości ocalały...  

Na czym polega bezpieczne znieczulenie?

W związku z licznymi pytaniami właścicieli naszych pacjentów o bezpieczeństwo znieczulenia przedstawię pokrótce procedury, które obowiązują w Przychodni Weterynaryjnej THERIOS.

W Przychodni Weterynaryjnej THERIOS od ponad 10 lat stosujemy u większości pacjentów znieczulenie wziewne izofluranowe. Jednak bezpieczne znieczulenie to nie tylko narkoza wziewna, ale kwalifikacja pacjenta do operacji, odpowiednia premedykacja (czyli tzw. "głupi jaś"), prawidłowe założenie rurki intubacyjnej i indukcja znieczulenia, dokładny monitoring śpiącego zwierzaka, a także opieka w trakcie procesu wybudzania. Dzięki odpowiedniej opiece w naszej przychodni wykonywane są nie tylko standardowe zabiegi sterylizacji, kastracji, czy usuwania niewielkich zmian skórnych, ale też skomplikowane operacje na jamie brzusznej i klatce piersiowej, operacje kostne oraz zabiegi u zwierząt starszych, chorych, czy z niewydolnością serca. Najstarsza pacjentka miała usuwaną śledzionę w wieku 20 lat! Suczka była pacjentką onkologiczną - przedłużyliśmy jej życie o wiele lat, a ostatni zabieg pozwolił jej przeżyć kolejne długie miesiące. Inny przykład, to dog niemiecki z zaawansowaną kardiomiopatią, który był w THERIOSie operowany 3 razy! Za każdym razem odpowiednio prowadzone znieczulenie zapewniło bezpieczeństwo operacji i szybkie wybudzenie. Narkoza wziewna jest również doskonałym rozwiązaniem dla pacjentek, które przyjeżdżają do nas na cesarskie cięcie. Dzięki nowoczesnym lekom i znieczuleniu gazowym bezpieczna jest nie tylko matka, ale też potomstwo, bez względu na to, czy są to szczenięta, kocięta, czy gryzonie.

Każdy pacjent po indukcji znieczulenia ma zakładaną do tchawicy rurkę intubacyjną, przez którą do dróg oddechowych podawana jest mieszanina tlenu i gazu znieczulającego (izofluranu). Asystent przymocowuje w odpowiednich miejscach pod pachami i w pachwinach końcówki z czujnikami, dzięki którym monitorowane jest tętno, podłącza odpowiedni płyn, który pomaga utrzymać prawidłowe ciśnienie krwi i w razie potrzeby uzupełnia elektrolity, a następnie zakłada mankiet potrzebny do ciągłego śródoperacyjnego pomiaru ciśnienia krwi.

Po operacji zamykany jest dopływ gazu znieczulającego, a przy wybudzającym się pacjencie czuwa anestezjolog i technik weterynarii. Wybudzanie następuje szybko – to jest jedna z wielu zalet izofluranu. Czasem jest to raptem kilka oddechów. Po pojawieniu się pierwszych oznak świadomości usuwana jest z dróg oddechowych rurka intubacyjna. Monitoring jest odłączany dopiero u całkowicie wybudzonych pacjentów.

Jakie są zalety znieczulenia wziewnego izofluranowego?

• szybkie wybudzanie po zaprzestaniu podawania gazu
• lepsza regulacja stężenia środka znieczulającego w organizmie w zależności od wymaganej głębokości znieczulenia
• izofluran prawie nie podlega w organizmie biodegradacji, przez co nie są obciążane narządy wewnętrzne
• może być stosowane jako jedyny składnik znieczulenia, ale można też łączyć z innymi metodami (znieczulenie miejscowe, czy pogłębienie efektu przeciwbólowego dodatkowymi lekami)
• duże bezpieczeństwo stosowania
• szeroki zakres zastosowanie, również dla pacjentów wymagających szczególnej opieki, np. z chorobami układu krążenia, z niewydolnością nerek i wątroby, w podeszłym wieku, bardzo młodych, bardzo małych, czy wymagającym cesarskiego cięcia

 

Fot. Maciej Ochman - "Weterynaria"